یا رب

عمر بن سعد از علمای اسلامی بود و می­دانست کشتن فرزند پیغمبر گناهی نابخشودنی است .

به همین خاطر یک شب را از ابن زیاد مهلت گرفت تا تصمیم بگیرد .

همه خردمندان قوم او را از مقابله با سید الشهداء بر حذر داشتند ولی عشق بی­ انتها به قدرت چنان قلب او را تسخیر کرده بود که هیچ نصیحتی اثرگذار نبود .

آن شب عمر سعد اشعار زیادی با خود می­گفت از جمله شعر زیبایی است به این وصف:

(1) فو الله ما أدری و إنی لحائر              افکر فی امری علی خطرین

به خدا قسم نمی­دانم و حقیقتاً در حیرتم . بسیار فکر می­کنم در کارم که بین دو خطر افتاده است

(2) ءأترک ملک الری و الری منیتی             أم اصبح مأثوما بقتل حسین

آیا ترک کنم حکومت ری را در حالی که  آرزوی من است ؟ یا گناه­کاری بشوم که قتل حسین را به گردن گرفته است؟

(3) حسین ابن عمی و الحوادث جمة          لعمری و لی فی الری قرة عین

حسین فرزند عموی من است و حوادث جمع شده است و به جانم قسم که حکومت ری نور چشم من است

(4) ألا إنما الدنیا لخیر معجل                     و ما عاقل باع الوجود بدین

راستی حقیقتا دنیا خیری حاضر و زود بازده است و عاقل هرگز نقد را به نسیه نمی­فروشد

(5) یقولون إن الله خالق جنة                     و نار و تعذیب و غل یدین

می­گویند حقیقتا خدا خالق بهشت است . و خدا خالق جهنم و عذاب و بستن دستان است

(6) فإن صدقوا فیما یقولون إننی                 أتوب إلی الرحمن من سنتین

اگر آن چه گفته­اند راست باشد حتما من به درگاه خدا ظرف دو سال  توبه می­کنم

(7) و ان کذبوا فزنا بدنیا عظیمة                  و ملک عقیم دائم الحجلین

و اگر دروغ گفته باشند ما با دنیا به پیروزی بزرگی رسیده ­ایم و قدرت عقیم است در همه زمان­ها

((  در بیت آخر می گوید " اگر دروغ گفته باشند ... " . این نشان می دهد که عمر سعد  یقین به معاد نداشت . ))